DAG 2
Haar voet blijft maar opzwellen. Ze blijft er ook maar aan likken. We hebben haar poot dan ook proberen omhoog te leggen, tegen het zwellen.
Ik had gisterenavond ter controle een foto doorgestuurd naar de dierenarts. Ik vind het zeer moeilijk om in te schatten of de zwelling normaal is of juist niet.
Onze vriendelijke dierenartsen waren zoals altijd bereid om op onze vragen te antwoorden. Hier het antwoord dat ik kreeg:
We hebben gisteren ook een kaarsje laten branden voor Lexie, want het was natuurlijk geen alledaagse operatie he.
Vandaag hebben we een uitgebreid verslag gekregen van Bart Verdonck. Daarin stond dat het post operatief normaal is dat de teentjes opzwellen, dus daar zou ik mij niet al te veel zorgen om maken. Zoals hij waarschijnlijk ook al aan jullie heeft verteld, is het niet opportuun om de spalk te los te zetten. Zoals ik nu kan beoordelen op foto zijn de tenen nog niet mega opgezet, het is ook zeer goed dat beide voetjes even warm/koud aanvoelen, dat wijst op een goede doorbloeding.
Het is inderdaad allemaal heel eng, maar voorlopig nog niet veel meer doen. Bel gerust als je met prangende vragen zit!
Dus toch wat gerustgesteld hebben we haar gewoon laten rusten, regelmatig haar poot gecontroleerd.
Het viel mij op dat de poot nogal warm aan het worden was, dus heb ik er een cold pack op gelegd.
Tegen de middag was er nog meer goed nieuws. Ze heeft eindelijk een grote boodschap kunnen doen, dus alles werkt eindelijk terug sinds de operatie 😀
‘s avonds bleek dat ze haar blauw verband dat rond de spalk ligt, wat had los gekregen, dus moesten we dat vervangen. Ze mag namelijk niet aan de spalk knabbelen, omdat die dan snel scherp wordt en in haar been kan snijden. Bovendien moet de spalk proper blijven.
Het blauw verband was al op, dus nu heeft ze een nieuw kleurtje:
Hier ook een foto van haar spalk zelf:
Zoals je ziet, deze foto’s zijn ‘s avonds genomen aan haar tenen zien nog roder en zijn meer gezwollen. We blijven koelen en het in de gaten houden.
DAG 1
Ze heeft goed gegeten en haar 5 pillen braafjes opgegeten tijdens het ontbijt. Om 9.00u heeft ze ook eindelijk een plasje gedaan! Onze andere hondjes vonden dat ze maar raar rook en ze moesten niet veel van haar hebben. Er viel zelfs wat gegrom tussen de drie. Het is duidelijk nog wat te nieuw voor de andere twee. Haar poot blijft gezwollen. Hij is nu wel warm, net zoals de andere poot, dus er is zeker nog wel bloedtoevoer.
Ze heeft een groot deel van de voormiddag en namiddag buiten haar kooi geslapen. Ze wilde eigenlijk op het hondenbed kruipen, maar dat ging toch niet zo goed gaan. Dus maar op een doekje op de grond. Ze is opmerkelijk rustiger dan gisteren na de operatie. Nu ze terug gevoel heeft in haar been, zal ze wel veel meer pijn voelen. Haar voet was tegen de avond meer gezwollen dan in de ochtend. Toch even een foto doorgestuurd naar de DA voor controle. Het zal wel normaal zijn, maar je bent toch wat ongerust.
Volgende stap is stoelgang maken en de zwelling naar beneden krijgen.
De eerste nacht na de operatie
Ik was helemaal doodmoe na de hele dag. We hebben Lexie nog snel naar buiten gebracht voor een plasje om half negen. Ze kon echter nog niet. Nog te veel verdoofd. Ze had wel heel veel dorst, maar de chirurg had gezegd dat ze niet te veel mocht drinken, omdat ze haar blaas niet zal kunnen ledigen. Ze heeft dan een klein bodempje gehad en zijn we gaan slapen.
Eén van ons heeft naast haar bench geslapen en ze heeft heel rustig geslapen in haar bench.
Echter om half 6 deze ochtend waren we even in paniek. Met dat we wakker werden, zien we dat haar voet enorm gezwollen is. Haar tenen staan uit elkaar gespreid van de zwelling en ze likt de hele tijd aan haar poot.
We hebben dus met veel moeite haar spalk wat losser proberen te zetten. Veel ruimte was er niet, maar toch iets. Echter dat ze er nog aan likt, wil zeggen dat ze nog gevoel heeft en haar poot had dezelfde temperatuur als de andere poot.
We wisten dat we het moesten verwachten, maar het was toch schrikken toen we zagen hoe hard de poot gezwollen was.
Arthrodese
Gisteren: 18/05/2015 is Lexie geopereerd. Ze heeft een arthrodese van haar hakgewricht ondergaan. De operatie heeft van 8.30u tot 13.30u geduurd.
Op voorhand hadden ze de juiste hoek afgenomen van haar goed been. Dit om haar hak vast te zetten op de juiste hoek, zodat dit comfortabel is. Dit is echter niet gelukt. De beweeglijkheid van haar been was al zo hard afgenomen dat de juiste hoek niet bereikt kon worden. Ze staat momenteel iets steiler dan ideaal. De chirurg zei echter dat het niet zo erg was, het belangrijkste op dit punt is dat de botten goed tegen elkaar zitten.
Bij een arthrodese halen ze namelijk alles weg van het gewricht en plaatsen de botten in een vaste hoek tegen elkaar. Deze moeten dan aan elkaar vastgroeien en dan kan de poot weer gebruikt worden. Dit is natuurlijk moeilijk want het weefsel op de plaats van het gewricht is niet gemaakt om vast te groeien en nu is het juist wel dat wat het moet doen. Dit gebeurt door beenmerg van andere botten te nemen en deze daar te plaatsen.
Er is beenmerg van beide haar knieën genomen en in haar hak gestoken. De chirurg heeft echter ook 3 breuken gevonden in haar hak. Dit waren breuken waren niet genezen. Met zekerheid kan hij niet zeggen dat dit de oorzaak van alle problemen is, maar het zou kunnen… Verontrustend wel is dat de breuken niet genezen zijn. Waarom wil het bot daar niet genezen? Gaat het dat nu wel willen doen? Hij heeft eveneens beenmerg in de breuken gestoken, zodat deze mee kunnen genezen.
Daarnaast is er een stalen pin langs haar hak geplaatst die de botten op hun plaats moet houden. Deze moet het gewicht houden totdat de botten sterk genoeg zijn. Dan moet de pin er terug uit. Eveneens zijn er enkele gekruiste kleinere pinnen geplaatst over het bot heen, om mee voor stevigheid te zorgen.
Nu is het een race tussen het staal dat het begeeft en de groei van de botten. De botten zouden moeten winnen…
Ze heeft een epidurale gehad tegen de pijn en haar poot zit in een spalk.
Haar voet ging sowieso opzwellen en dan moesten we de spalk zelf wat losser zetten. Deze moet echter wel terug strak gezet worden wanneer de zwelling weg is, want anders kunnen de botten draaien en kan ze haar voet kwijt geraken. We moeten ook het gevoel in haar poot blijven opvolgen.
De operatie was goed verlopen, wel moeilijk maar toch geslaagd. Nu kunnen we alleen maar wachten.
We hebben ze gisteren naar buiten geholpen met een doek onder haar lenden want ze was nog wat verdoofd. Voor de rest heeft ze in de bench gelegen, dik tegen haar zin, want ze dacht dat ze wel alles al terug aankon.
Ze moet 5 dagen lang antibiotica pakken, haar gewone medicatie nog even doornemen en over 2 weken kunnen er foto’s genomen worden ter controle.
Op naar de eerste nacht thuis na de operatie!
Een korte geschiedenis
Lexie is geboren op 16/04/2009. Ze is een kruising Australian Cattle Dog en Border Collie.
Ze was een flinke puppy, komt goed overeen met onze andere honden. Haar eerste levensjaar heeft ze voornamelijk veel gegeten en geslapen. Ze heeft haar gehoorzaamheidsklassen doorlopen en veel gespeeld. Omdat ze half cattle dog is en half border collie, is ze niet echt het rustige type. Ze speelt graag, springt graag gekke sprongen en doet alles liever snel dan voorzichtig.
Vanaf haar 1 jaar zijn we begonnen met Agility. Dat deed ze echt heel graag, ze ging goed vooruit, maar omdat we beiden nog moesten leren, zat een foutloos parcours er op wedstrijd niet altijd in. Ze werkte echter graag voor mij en we maakten samen vorderingen.
Op haar 5 jaar is alles begonnen. Er begonnen steeds vaker momenten te komen waarop ze mankte. Ze lag dan 2 maanden stil en we begonnen weer met trainen. Achteraf gezien begon ze ook opvallend veel latten te springen. Ze geraakte geen parcours rond zonder er minstens 1 af getikt te hebben. Wij dachten dat het aan haar manier van springen lag, waaraan we begonnen te werken. Meer waarschijnlijk lag het aan haar blessure.
Toen ze in juni weer erg mank stond na een wedstrijd, zijn we op aanraden van vrienden foto’s gaan laten nemen. Het nieuws dat we daar kregen was helemaal niet wat we verwacht hadden. De CT-scan toonde een grote cyste aan in haar hak-gewricht. Heel abnormaal en ze wilden meteen een biopsie nemen en onderzoeken. Haar foto’s en biopsie zijn opgestuurd naar de UGent en daar onderzocht.
Wat konden de oorzaken zijn?
- blessure, leek de arts onwaarschijnlijk omdat de kist in het midden van het bot zat
- infectie en bacteriën
- Kanker
Wij zijn met een bang hart naar huis gegaan. Uitkomst: geen bacteriën en geen kankercellen. Dan toch een blessure? Er was echter geen oplossing die ze ons konden geven, enkel pijnstillers. Ze konden niets doen. Het woord arthrodese viel al wel, maar op dit moment konden ze ons niet helpen. Het gesprek was daarmee gedaan. Ondanks het feit dat we blij moesten zijn dat ze geen kanker had, waren we niet opgelucht. We hadden alleen maar meer vragen nu en geen antwoorden.
Onze eigen dierenartsen hebben ons dan verder kunnen helpen gelukkig.
Lexie werd op onsior gezet en we mochten gewoon blijven doen zoals voorheen.
Wat volgde was een zoektocht naar pijnstillers die sterk genoeg waren, stopzetting van agility, stopzetting van eender welke activiteit. Ze mag niet meer rennen, springen, geen plezier meer maken,…
Ze heeft een aantal maanden Onsior (40 mg) gehad als pijnbestrijding: niet sterk genoeg
Toen zijn we overgestapt op Rimadyl (50mg 2xper dag)& fysiotherapie: niet sterk genoeg, haar gewricht bleef opzwellen met ontstekingsvocht.
Toen zijn we overgestapt op Metacam (2,5 mg). Ze bleef echter maar op 3 poten lopen. Haar gewricht bleef dik staan en hoewel ze waarschijnlijk meer uit gemak op maar 3 poten liep, kon er niet ontkend worden dat ze pijn had.
Ze bleef vrolijk heel de tijd. Maar wat voor een leven is dat nu voor een halve border collie? Binnen zitten, half uurtje per dag wandelen en dat is het?
We zijn toen doorverwezen naar een nieuwe specialist. Het vast zetten van haar hakgewricht (= arthrodese) is de enige oplossing die haar pijnvrij zal laten leven. Dit is een zware operatie die een mislukkingskans van 35% heeft. Hij twijfelde op dat moment of een arthrodese wel bij haar ging werken. De kiste in haar hak-gewricht was raar, maar waarom gaf haar dat zoveel pijn? Hij moest de foto’s grondiger bestuderen.
Volgende ochtend kregen we telefoon. De foto’s genomen bij de vorige specialist waren veel te grof om duidelijk te kunnen zien wat er precies aan de hand was. Hij had echter wel enkele dingen opgemerkt. Haar botten vertoonden heel veel kartelingen, waardoor het gewricht niet zacht en vlot kan bewegen. Elke stap zorgde dus voor irritatie. Haar gewricht was daarom ook opgezwollen van het vocht en de beweging van de poot beperkt.
Op de 3D foto’s zijn de oneffenheden duidelijk te zijn. Dit wil zeggen dat er botvorming is (zoals bij arthrose) Waarom is die er? Dit zou wel kunnen wijzen op een trauma aan de hak…
Aangezien operatie heel definitief is, hebben we eerst een spuit hyaluronzuur geprobeerd. Dit zou de smering tussen de gewrichten moet helpen. Dit middel werkt bij sommigen als wondermiddel en bij sommige helemaal niet. Maar als het zou werken, dan is een operatie niet nodig en moet ze dat om de 6 maanden krijgen. We zouden al beterschap moeten zien na 2 of 3 dagen. Eveneens is er weer vocht uit haar poot getrokken en opgestuurd naar het labo.
Helaas zagen we geen verschil, het labo gaf weer hetzelfde resultaat: niets bijzonder in het vocht, puur ontsteking.
Als laatste optie voor de operatie, wilde de specialist proberen haar pijn onder controle te krijgen met medicatie.
50 mg Rymadill + Gabapentine 100mg + Tramadol 50 mg.
Deze combinatie hebben we 14 dagen geprobeerd, maar ze had duidelijk meer last dus werd het iets verhoogd.
50 mg Rymadill + Gabapentine 100mg 2x+ Tramadol 50 mg 2x.
Het leek beter te gaan, maar nog niet ideaal, dus nog één laatste keer omhoog:
50 mg Rymadill + Gabapentine 100mg 3x+ Tramadol 50 mg 3x.
De pijn leek wel onder controle nu, maar we hadden ons vrolijk hondje niet terug. Hoe erg de pijn ook was soms, het binnen zitten en niet mee mogen was duidelijk veel erger.
Nu een jaar sinds onze laatste agility wedstrijd, hebben we besloten ze te laten opereren. In afwachting tot de operatie nam haar pijn ook terug toe, ondanks dat ze haar medicatie bleef nemen.
Wat de oorzaak van heel onze lijdensweg is, zullen we nooit met zekerheid weten. Hoogstwaarschijnlijk is het toch een blessure die ze opgelopen heeft tijdens het springen, zot doen, maar nooit iets van heeft laten merken.
Vooruitzicht is 6 weken spalk en 3 maanden zoveel mogelijk benchrust. Daarna, beperkte beweging van de poot, maar pijn vrij. Ze mag terug mee wandelen. Uiteraard geen agility meer, maar een fatsoenlijke wandeling met een vrolijk hondje is genoeg voor ons.
Welkom
Op deze blog ben ik van plan de revalidatie van mijn hond te beschrijven.
Lexie is een kruising Australian Cattle Dog en Border Collie. Ze is op dit moment 6 jaar en ze heeft gisteren een arthrodese van de hak ondergaan.
Aangezien je bitter weinig online vindt rond het onderwerp, besloot ik zelf iets neer te schrijven. We hebben namelijk lang met vragen gezeten, waar ik nergens een antwoord op kon vinden. Wat is arthrodese? Wat houdt de revalidatie in? Wat kan ze nadien nog doen? Wat is de levenskwaliteit? Wat kan er mis gaan? …
Door deze vele onbeantwoorde vragen, hebben we de operatie veel te lang uitgesteld, uit schrik voor het onbekende.
Onze dierenartsen konden onze vragen wel beantwoorden, maar we hadden meer nood aan een gesprek met iemand die het reeds mee gemaakt had. Tevergeefs heb ik online gezocht op fora naar mensen gevraagd, maar niemand had een arthrodese mee gemaakt. Elke hond, operatie en blessure zijn uiteraard anders, maar het kan je toch al een idee geven van wat te verwachten.
Ken je Lexie? Moet je eigen hond ook een arthrodese krijgen? Ben je gewoon geïnteresseerd? Volg deze blog en ontdek de ups en downs van Lexie haar revalidatie.
- ← Previous
- 1
- …
- 5
- 6
Lexie's recovery 